Na ruim twee-en-een-half jaar voornamelijk onder NAP te hebben doorgebracht toog schrijver dezes terug naar de plaats waar het bij het oprichten van dit virtueel dagboek allemaal om te doen was. U raadt het al: op naar het perfide Albion, op naar Oxford. Een kort verslag in woord en beeld.
Nog nauwelijks de Eurostar uitgestapt of mijn gedachten werden overspoeld door herinneringen aan die vervlogen tijden die -terugkijkend – het absolute hoogtepunt van mijn studententijd markeerden. Ik wist: het Britse eiland en haar bewoners mogen dan zo hun eigenaardigheden en tekortkomingen hebben, toch schuilt er een ware anglofiel in mij. Een tube-rit later stond ik ter hoogte van Queen’s College op High Street. Het voelde als thuiskomen. Jose – één van de personages die aanleiding gaven tot deze reünie – had een kamer in zijn College voor mij gereserveerd, blindelings wist ik de weg naar de poorten van Oriel te vinden. Na een korte feestelijke ontmoeting met de man zelve was het tijd voor a walk down memory lane, de oude straatjes van de binnenstad in.
[[popup file=”/memorylane/ox02.jpg” description=”(thumbnail)” alt=”welcome to the dungeon”]]
De avond begon in onze stamkroeg van weleer: The King’s Arms. En of het een feestelijk weerzien was. Een al te gedetailleerde beschrijving doet zo’n avond geen eer aan, laten we het erop houden dat het als vanouds was.
Een van de hoofdredenen van mijn bezoek was de promotie van mijn Germaanse, tevens wiskundige vriend Till. Het Sheldonian kende ik al de studentenuitvoering van La Nozze di Figaro, dit in het Latijn uitgevoerde schouwspel was echter eveneens de moeite van tweede bezoek waard.
De persoon in kwestie mag zich voortaan Doctor of Philosophy noemen.
Een (tweede) bezoek aan Blackwell’s the day after the night before mocht er niet aan ontbreken natuurlijk. Uiteraard heb ik het niet kunnen laten om mijn tas voor de terugreis te verzwaren met een aantal uit deze wonderlijke wereld afkomstige papierbundels… al zijn er natuurlijk nog velen die het noodgedwonden slechts tot op mijn verlanglijstje haalden.
In dit epicentrum van traditie en hang naar het verleden moge het geen verrassing zijn dat referenties aan Hare Majesteits Diamond Jubilee niet zelden te bespeuren waren..
Na veelvuldig te hebben rondgedwaald werd het tijd voor een bezoekje aan mijn oude kapper in Walter’s op Turl Street. Vervolgens high tea met Masha, Jose en nog een aantal dames volgde een wandeling langs de Christ Church playing fields en het college van mijn gastheer. Het avondprogramma bestond uit het kijken van de EK-wedstrijd Duitsland-Portugal op de University club (1-0) evenals een voortzetting van pub-life in de KA en verder.
Dit was het dan echt, mijn allerlaatste verblijf in dit oord als ‘een van de jongens’.. Het was me een waar genoegen!
