De overgang in de sociale agenda van yours truly van leeg en verlaten naar razend druk tot overbezet was scherp. Nu een week of vier geleden begon het avontuur dat Michaelmas term heet, en terugkijkend weet ik met enige overtuiging te melden dat ik al in de eerste twee weken van deze periode meer van het plaatselijke studentenleven gezien had dan in de twee maanden ervoor. Een aantal observaties.
OXFORD
Zoals ‘s zomers de stad wordt overspoeld door toeristen, gebeurt dat nu met studenten. De varieteit aan activiteiten is ineens niet meer bij te houden. Elke college geeft min of meer elk weekend feesten in hun College bars, dit zijn de zogenaamde Bops. Daarnaast zijn er tientallen, zoniet honderden verschillende societies buiten de Colleges om waar je je bij kan aansluiten. Het is maar waar je interesses liggen, hoe vreemd je hobby ook moge zijn, je vindt hier altijd een clubje mensen met precies diezelfde interesse… Van de OU rally society – compleet met eigen autos – tot bijvoorbeeld OU polo club, atheistic society, verscheidene(!) medieval re-enactment societies, boekenclubs, opera societies, societies gebaseerd op land van herkomst, theater societies, bands, dans, enzovoorts, het is er allemaal.
ST. HUGH’S/STUDENTENLEVEN
Daarnaast organiseert de College MCR ook nog een breed scala aan activiteiten zoals borrels, de u inmiddels welbekende filmavonden, diners en feesten. Mijn favoriet is een wekelijks terugkerend fenomeen dat Formal Hall heet. Al was het maar om deze oer-Oxfordse traditie mee te maken. De woorden spreken min of meer voor zich, elke dinsdag is er de mogelijkheid om (formal, in pak met das voor de heren en jurk voor de dames, af en toe black tie dresscode) voor slechts £4 te genieten van een (tot nu toe) voortreffelijk 3-gangen diner in de St. Hugh’s dining hall. Dit in het gezelschap van je mede MCR-genoten, JCR mensen (Junior Common Room, i.e. bachelorstudenten/jongerejaars/undergrads, wel aan aparte tafels natuurlijk..) en, aan een lange tafel op een verhoging, de SCR (Senior CR). Dit is dus niet de Senaat/Commissie/Bestuur oid, maar de professoren/hoogleraren/UDers en hun gasten…
Een vreemde gewaarwording is het wel, vanuit het Nederlandse studentenleven ben ik gewend dat alles (voor en) door studenten geregeld wordt. Iets wat zeker voor het Nederlandse studentenleven spreekt. Hier is niets minder waar, de ‘volwassenen’ (die in NL doorgaans niet meer aan studentikoze spelletjes doen) hebben hier de touwtjes in handen en spelen net zo graag mee. Dit betekent ook dat commissiewerk naast je studie in NL veel leerzamer en intensiever is. De avond begint voor iedere common room anders. Voor mij begint deze in de MCR met een glas wijn voor we ons gezamenlijk naar de hal begeven, waar je zonder correcte kleding overigens echt niet in komt. Als de MCRs en JCRs compleet zijn kruipen de SCRs uit hun chesterfields in de aangrenzende SCR lounge. Dit is het teken voor iedereen om te gaan staan. De SCR neemt plaats en voordat je weer mag gaan zitten spreekt de Principal zijn goedkeuring over het geheel uit, wat geloof ik min of meer begint met Iesum Christum Dominum nostrum… en hoe dan ook eindigt met een welgemeend Amen van onze zijde… Aan de snelheid waarmee dit stukje tekst wordt uitgesproken valt overigens meteen te herkennen dat het een verplicht nummertje is. Een toepasselijke, hier veel gebezigde quote: In Oxford vraag je niet waarom iets gaat zoals het gaat, maar hoe lang dit al zo gaat… Onmiddellijk daarna wordt het voorgerecht door een vloot aan fulltime werknemers opgediend.
DE MENSEN
Wat betreft de mensen hier, afgelopen weken heb ik natuurlijk velen leren kennen, en het opvallendste vind ik (zeker komend uit het kleine Wageningen..) de enorme varieteit aan studie-achtergronden. Wat, zeker in combinatie met een breed scala aan nationaliteiten, tot interessante gesprekken leidt. Een kleine greep uit mijn nieuwe vriendenkring: verscheidene wiskundepromovendi (varierend van financiële wiskunde tot algebraïsche nummertheorie(? oh dat ja..)), een evolutionair antropoloog, een socioloog, een rechtenpromovendus, een politiek historicus en enkele filosofen. Het aanbod aan studies is hier werkelijk onbeperkt. De verhouding Brits:niet-Brits van dit gezelschap is grofweg 1:1.
Onder studenten heerst er een soort trots om het tot Oxford geschopt te hebben. Een enkele Amerikaan uitzondering daargelaten wordt dit echter niet vertaald in arrogantie of zogenaamde eigengeilerij. That’s not how it’s done. Wat juist opvalt is de nuchterheid, wat hier eerder heerst is het zogenaamde imposter syndrome. De veel voorkomende gedachte Wanneer komen ze erachter dat ik de enige niet-Einstein hier ben? is eerlijk gezegd ondergetekende ook niet geheel onbekend. Maar als het goed is begint het op een gegeven moment te dagen dat Oxonians ook gewoon mensen zijn…
UITGAAN
Met bijna alle Colleges die elk weekend feesten geven en een heel aantal pubs en nachtclubs valt er in Oxford natuurlijk veel te stappen. Dit klinkt natuurlijk ontzettend wild maar eigenlijk valt dat best mee. In de pubs en College bars gaat de bel voor de laatste ronde doorgaans om half twaalf, de Bops eindigen meestal om 1 uur.. als je toch besluit het echt bont te willen maken kun je je heil zoeken bij een nachtclub, die tot een uurtje of 3 wacht met het sluiten van de tent. Maar lang voor die tijd zijn de studenten (in ieder geval de ouderen dan) al afgehaakt. Deceptie? allerminst. Sociaal leven: gaarne, maar de behoefte om mijn studentenleven te herbeleven.. een andere keer wellicht. Gezellig is het zeker en tegelijkertijd houd je het schappelijk. Maar, toegegeven, vanuit de ogen van een Nederlandse student is het wel een beetje laf, ook als je uit Wageningen komt…
CONCLUSIE
De stad ademt gedrevenheid uit, iedereen is hier om wat van zijn of haar leven te maken en die kansen worden hier geboden. Dit merk je aan de interessante mensen die je ontmoet, de gesprekken die je voert, de mogelijkheden die de universiteit biedt en in een andere zin natuurlijk ook aan het uitgaansleven. Dit laatste m.i. mede doordat de volwassenen de regie in handen hebben. De sfeer is internationaal, maar een ander soort internationaal dan ik vanuit Wageningen ken. Meer een soort accentloos-vier-talen-spreken-internationaal. Tegelijkertijd zijn de Britten toegankelijk en meer open dan verwacht. Oxford is een boeiende, motiverende plaats om te zijn, het bevalt me uitstekend!