Een nog niet eerder expliciet vermeld fenomeen, bekendstaand als de meest traditionele sport die deze evenzo traditionele stad te bieden heeft, is het roeien. Al helemaal eerder onvermeld is mijn betrokkenheid daarbij. Zonder het medeweten van de meeste van zijn trouwe lezers heeft uw noeste correspondent zich afgelopen 6 weken (nogmaals) aan deze illustere sport gewaagd… een aantal keer per week stond hij samen met 7 anderen die er ook gek genoeg voor waren, plus cox (stuurtje) en coach, voor dag en dauw te trappelen om per acht de woeste wateren van de Thames te trotseren. Gek genoeg, want voor dag en dauw dient hier letterlijk te worden genomen. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?
Dit heeft natuurlijk meerdere oorzaken. Van mijn kant was er de wil om deel te nemen aan één van de traditionele Britse studentensporten. En uiteraard het liefst een sport met een hoog Quidditchgehalte, in een team dus. Dan blijven er een aantal opties over; Polo: te duur. Cricket: kan iemand mij dat uitleggen? Rugby: verleidelijk, maar met mijn net 1-jaar-oude titanium-Zygoma souvenir in gedachten stond ik nog niet meteen te trappelen.. dan blijft over roeien: al enige ervaring, verreweg de grootste sport hier, and it’s a good exercise…
Verder raadden veel mensen het aan omdat het de sport om hier te beoefenen is. Toevallig kwam een gesprek met m’n prof. bij sport terecht, hij raadde me aan te gaan roeien because it’s such a tradition. Wat rugby betreft wist hij me het volgende te vertellen: Great sport, but if you want to keep using your head the rest of your life, don’t play it. Zelf ook ooit een fanatiek speler, maar op een gegeven moment z’n oogkas gebroken… we hadden dus wat gemeen. Het vroege opstaan wordt vervolgens verklaard door het universiteitsbeleid. Deze verbiedt het roeien tussen 9 en 5, dan moet er namelijk gestudeerd worden… iets wat je, zeker in de wintermaanden, min of meer tot de vroege ochtenduren verplicht. Met mijn lab-baan komt dit wel zo goed uit, en bijkomend voordeel is dat je gesport hebt voordat de dag goed en wel begonnen is.
De techniek nog niet verleerd door mijn gedegen Argo-opleiding… kon ik meteen door naar een van de novice boats, en inmiddels ben ik een vast onderdeel van Hugh’s first boat. Dat houdt op dit moment vooral een verhoogde trainingsfrequentie in (lees: ergometersessies). De motivatie, die in mijn eerdere roeicarrière zo nu en dan ver te zoeken was, ontbreekt ditmaal geenszins. Niet alleen zijn mijn prioriteiten inmiddels wat verschoven en werkt de enorme schaal waarop het roeien hier plaatsvindt motiverend, de gemiddelde Oxfordse roeier is tevens, in tegenstelling tot de gemiddelde Argonaut (i.e. degene die lid wordt om daadwerkelijk te roeien..), goed gezelschap in de pub. Minstens zo belangrijk.