Londen ligt op een steenworp afstand van mijn stadje. Maar daar Oxford doorgaans genoeg te bieden heeft, een solo-citytrip ook niet alles is en ik er al eerder een week heb doorgebracht, zou ik toch niet snel alleen en zonder reden gaan. Toevallig is er onlangs een koppel mede-Wageningers in Albion neergestreken, en zonder dat ze het in de gaten hadden gaven ze mij dus een uitstekende reden om toch maar eens op die Tube te springen. Sophie is in de hoofdstad aan een PhD begonnen, haar eega Niels aan een DPhil in the other place.
De middag werd ingezet bij the Tower of London, het oudste gedeelte van de stad, min of meer op de grens tussen The City en East End. Een boeiende verteller nam ons mee in de voetsporen van Jack the Ripper en zijn lugubere avonturen in het barre Victoriaanse Londense East End. Vermaakt, bijgeschoold, verkleumd en wel zochten we aan het eind van de middag gretig de warmte van een pub op. Na een prima curry in één van de vele curryhuizen van Brick Street was het tijd voor het avondprogramma.
Dat mijn gastvrouw zich terdege op dit programmaonderdeel had voorbereid was goed te merken. Na de eerste pints in een pub belandden we in één van de meest geniale nachtclubs die ik in tijden gezien had. We bevonden ons ineens midden in de hot-jazz scene van het vooroorlogse Londen. Nee, geen stoffige, verstokte jazzfanaten op leeftijd, maar jonge, uitbundige feestgangers, velen geheel gekleed volgens de mode van toen. Zo moet het er dus in de Roaring Twenties aan toegegaan zijn.
We waren wat laat voor de live-band-optredens afgewisseld met shows, maar dat mocht de pret niet drukken. De swingende jazz en dixieland werd smaakvol aaneengeregen door de Broken Hearts DJs, twee liefelijke dames die goed konden doorgaan voor de drielingzussen van Mrs. Mia Wallace.. De dansvloer verlaten was je reinste tijdverspilling, dit werd alleen gedaan om elkaar van een versnapering in de vorm van een cocktail dan wel Mexicaans bier te voorzien. De avond was in één woord: briljant.
De foto’s zijn verder van mijn eerste bezoek halverwege november, een mooi cultureel rondje waarin bijvoorbeeld Lord Nelson en Savile Row natuurlijk niet mochten ontbreken…