Fidelwaarts

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden, echter daarom niet minder de moeite van het melden waard. November 2013 stond in het teken van een 3-weekse reis naar Florida y Cuba con Cleo. Florida omdat mijn oude heer er inmiddels al een tijd niet meer weg te slaan is, Cuba omdat het kan. En omdat het moet terwijl het nog kan, vonden wij.

Er vallen boeken over te schrijven, maar het doel is hier om dat in ieder geval na te laten en deels de beelden het werk te laten doen. Want wat een fotogeniek land. Om dan toch de meest in het oog springende observaties en opmerkelijkheden te noemen: het contrast tussen Miami, het begin van ons Cubaans avontuur, en Castro’s eiland zelf kon niet groter zijn. Hoe langer we over het eiland trokken, hoe oppervlakkiger, absurder en idioter het vertoon van weelde op die Ocean Drive een paar honderd kilometer noordwaarts begon te lijken. Uiteraard, communisme werkt niet, het klinkt wellicht mooi maar strookt nou eenmaal niet met de menselijke aard. Een systeem waarin slechts beperkte tot geen vorm van kritiek op de heersende klasse mogelijk is of dat zichzelf in stand moet houden door het opleggen van enorme beperkingen dan wel censuur lijkt gedoemd te falen (al bewijzen landen als China wellicht het tegendeel?), maar je gaat je afvragen welke cultuur nou het meest verziekt is. Het veilige, drugsvrije, dansende en zingende Cuba waarin niemand dakloos is of de materialistische, spilzieke en wat met name wapens betreft gevaarlijke VS waar voor elke succesvolle miljonair die ze telt, er minimaal 10 daklozen tegenover staan?

Waar je in veel Amerikaanse steden buurten hebt waar je maar beter niet doorheen kan rijden overdag, laat staan des nachts, hebben we ons in de miljoenenstad Havanna ook middenin de nacht in de smalste en donkerste steegjes niet onveilig gevoeld. Zware criminaliteit of drugshandel bestaat er niet. Waar een universitaire opleiding in de VS al snel 30k per jaar kost, is het in Cuba voor iedereen vrij toegankelijk. Goed, ik belicht hier natuurlijk bewust een zijde van de medaille, maar mijn punt is duidelijk lijkt me.*

Partner in crime.

Continue reading “Fidelwaarts”